Kampüste yürüyorum. Akşam. Saat soruyor. Saat dokuza on var. Dokuzu on geçiyor diyorum.
Olmuş mu o kadar yaa diyor. Yüzü pek görünmüyor ama güzel gibi.
Neler olmadı ki diyorum. Metroya gidiyorsun değil mi diyor. Evet diyorum.
Beraber yürüyelim mi diyor. Hayır diyorum. Ne okuyorsun diye soruyor. Reklamcılık diyorum.
Hmm diyor. İyiymiş demiyor. İyi değil miymiş diyorum. Kim iyi değil miymiş diye soruyor. Mahmut diyorum. Mahmut'la ne zamandır görüşmedim diyor. Mesaj geliyor telefonuna. Mesajı kapattıktan sonra bir şeyler yazıp bekliyor. Belli ki birini ödemeli arıyor. Telefonu Büyük Ev Ablukada şarkısıyla çalıyor. O an onu kucaklayasım geliyor, onunla çimenlerde sevişesim geliyor. Telefonda konuşurken mıymıntı.
Selam söyle deyip kapatıyor. Kime selam söyleneceği muamma. Neden beraber yürüyoruz diye soruyorum.
Beraber yürümüyoruz ki diyor. Gülümsüyorum. O da gülümsüyor. Ama içten bir gülümseme bu, belli, gülümsediğimi görmedi çünkü. Birbirimize hiç bakmadan ve hiç konuşmadan yürümeye devam ediyoruz. Metro hiç gelmesin, ölene kadar susarak yürüyelim istiyorum. Vardığımızda bakıyor bana, yine bir şey demiyor, bu defa gülümsemiyor ama. Sol elini sallıyor. Kentkartını basıyor ve gidiyor. Metro kalabalık. Ekim soğuk. İzmir boğucu. Öylece durup arkasından kalabalığa bakıyorum.
